Nga Grigor Jovani NJË GRUA E VETMUAR BREDH NETËVE...

Është një poete e çuditshme, që tash sa kohë ka një zakon po kaq të çuditshëm: del dhe bredh e vetme netëve. Shëtit rrugëve të shkretuara, poshtë xhamave tona dhe është krejt indiferente ç’bëjnë njerëzit prapa tyre. Se edhe njerëzit të njejtën gjë i bënë: e mbyllën prapa hekurave të indiferencës dhe atje e lanë që të shuhet. Atë, poeten e shumëdashuruar, që i dashuroi kaq shumë!

Tani ajo hakmerret duke mos ua varur dhe kaq, thjesht i shikon me përbuzje dhe fërshëllën nën zë ca motive të vjetra erotike, të cilat njerëzit i kanë harruar me kohë.

Ndonjë prej tyre nuk duron, ngaqë njerëzit janë rëndom kapriçiozë dhe inatçorë, hap dritaren e mykur dhe i bërtet: “Hej ti, pse shëtit, kështu e vetme, netëve?”

Kurse ajo shikon një far të largët që ndizeshuhet. Siku i bën mors, me mesazhin se anija që pret do të vijë... Vetëm se ajo duhet të vazhdojë të shkruajë vjersha, që të ketë një liman ku të ankorohet anija e shpresës së saj dhe e gjithë botës...

Ku i di unë të gjitha këto? I lexova pardje tek një poezi e saj. Pardje që kishte ditëvdekjen - shpëtimin përfundimtar nga njerëzit përndjekës.

ANNA AHMATOVA

(23 qershor 1889 - 5 mars 1966)

***

Varrosa në rërë fustanin tim të verdhë,

që as era apo ndonjë rrugaç tjetër

të ma marrë.

Dhe i hyra detit thellësive.

Mbi dallgët e ngrohta dhe të errëta u lëshova.

Kur u ktheva, fari

ndizeshuheshe.

Dhe dikush më pyeti: “Përse bredh kështu netëve?”

***

_____